Keeping up with the locals
Door: John
Blijf op de hoogte en volg John
17 April 2017 | Verenigde Staten, Carver
Lief Dagboek
Nadat ik gisteravond schreef dat we om 23:30 gingen slapen stopte er naast ons een auto, wij gluurde door het raam maar de auto was gelijk donker. Een volgende episode van CSI of een willekeurig andere bloedstollende serie was geschreven. Er gebeurde echter gelukkig niets, wij gingen slapen en werden gewoon om 6:30 wakker. Nog ff wat gelezen en gedraaid en de heerlijk slapende matras de rug toegekeerd. De auto stond nog naast ons??? Alhoewel we natuurlijk maar met zijn tweeën zijn de ontbijt tafel gezellig ingericht, het is maar een keer per jaar Pasen natuurlijk. Tijdens ons eitje verschijnt de buurman met een bonsai boom. Verder bedekt hij zijn picknick tafel met de duffel en zijn ouwe moer. Wij eten verder. Als ik na het ontbijt de gister vrijgekomen koffers in het onder ruim wil opbergen spreekt hij me aan. Hij vindt de camper mooi maar klein, waar we vandaan komen en dat ze verderop vliegen met model vliegtuigjes. Op mijn vraag wat hij hier doet verteld hij dat ie een bodybuilder is en in een scheiding zit. Zij het huis en hij de auto. Welkom in de USA elke dag een lach en een traan. Maar gelukkig is hij een buitenmens zoals je wel eens op de reclame hoort dus een soort van win win. Als wij afrijden met de route beschrijving van onze officer in de aanslag zwaait ie ons vrolijk uit, tot snel!. Wij dwalen ander half uur en twee jaar van ons huwelijk door de bronx als ik het opgeef. We kunnen de weg niet vinden zonder vast te lopen op tunnels en bruggen. Ik parkeer de rv bij een benzine pomp vraag de kassière een taxi te bellen en tank een beetje. Wederom wordt ik aangesproken door een donkere man met gouden tanden die interesse heeft in de Rv. We doen een praatje zeg dat we hem huren maar dat we de weg zijn kwijt geraakt. Geen punt zegt de man, je gaat van hier naar daar de tweede links en bij dat weiland met die schapen rechts….. Goed plan maar wil je ook tegen een tegemoet koming in je brandstof kosten ons voorrijden? Geen probleem, ik zeg Aggie geef eens 20, ik krijg 10. Gouden tanden blij en hij brengt ons keurig naar “van wijck “expres way waarna wij naar de intestate 95 kunnen rijden waarop natuurlijk geen lage bruggen zijn. Drie bruggen later neemt de hoogte alweer af, juist op het punt dat ik weer af wil haken ontdek ik dat de waarschuwingen alleen gelden voor de afgaande wegen. Dus op naar Rhode island waar we vanavond neer strijken op the shady campground. Als we om 18:15 het pad opdraaien stopt de campbaas met net wachten op ons. Opzich een aardig volhoudend type daar wij normaal met nacht en ontij aankomen. We hebben plek 100 gereserveerd en daar staat ons lieve campertje nu. De wifi is redelijk en zodoende dat ik jou, lief dagboek, nu kan posten. Ofline wordt ik gevraagd of het wel goed met me gaat omdat ik de donkere medemens zo promoot, maar heb inmiddels wel geleerd dat wil je wat van deze kant van Amerika willen leren je de afro Amerikaan niet kan laten staan.
Nadat ik gisteravond schreef dat we om 23:30 gingen slapen stopte er naast ons een auto, wij gluurde door het raam maar de auto was gelijk donker. Een volgende episode van CSI of een willekeurig andere bloedstollende serie was geschreven. Er gebeurde echter gelukkig niets, wij gingen slapen en werden gewoon om 6:30 wakker. Nog ff wat gelezen en gedraaid en de heerlijk slapende matras de rug toegekeerd. De auto stond nog naast ons??? Alhoewel we natuurlijk maar met zijn tweeën zijn de ontbijt tafel gezellig ingericht, het is maar een keer per jaar Pasen natuurlijk. Tijdens ons eitje verschijnt de buurman met een bonsai boom. Verder bedekt hij zijn picknick tafel met de duffel en zijn ouwe moer. Wij eten verder. Als ik na het ontbijt de gister vrijgekomen koffers in het onder ruim wil opbergen spreekt hij me aan. Hij vindt de camper mooi maar klein, waar we vandaan komen en dat ze verderop vliegen met model vliegtuigjes. Op mijn vraag wat hij hier doet verteld hij dat ie een bodybuilder is en in een scheiding zit. Zij het huis en hij de auto. Welkom in de USA elke dag een lach en een traan. Maar gelukkig is hij een buitenmens zoals je wel eens op de reclame hoort dus een soort van win win. Als wij afrijden met de route beschrijving van onze officer in de aanslag zwaait ie ons vrolijk uit, tot snel!. Wij dwalen ander half uur en twee jaar van ons huwelijk door de bronx als ik het opgeef. We kunnen de weg niet vinden zonder vast te lopen op tunnels en bruggen. Ik parkeer de rv bij een benzine pomp vraag de kassière een taxi te bellen en tank een beetje. Wederom wordt ik aangesproken door een donkere man met gouden tanden die interesse heeft in de Rv. We doen een praatje zeg dat we hem huren maar dat we de weg zijn kwijt geraakt. Geen punt zegt de man, je gaat van hier naar daar de tweede links en bij dat weiland met die schapen rechts….. Goed plan maar wil je ook tegen een tegemoet koming in je brandstof kosten ons voorrijden? Geen probleem, ik zeg Aggie geef eens 20, ik krijg 10. Gouden tanden blij en hij brengt ons keurig naar “van wijck “expres way waarna wij naar de intestate 95 kunnen rijden waarop natuurlijk geen lage bruggen zijn. Drie bruggen later neemt de hoogte alweer af, juist op het punt dat ik weer af wil haken ontdek ik dat de waarschuwingen alleen gelden voor de afgaande wegen. Dus op naar Rhode island waar we vanavond neer strijken op the shady campground. Als we om 18:15 het pad opdraaien stopt de campbaas met net wachten op ons. Opzich een aardig volhoudend type daar wij normaal met nacht en ontij aankomen. We hebben plek 100 gereserveerd en daar staat ons lieve campertje nu. De wifi is redelijk en zodoende dat ik jou, lief dagboek, nu kan posten. Ofline wordt ik gevraagd of het wel goed met me gaat omdat ik de donkere medemens zo promoot, maar heb inmiddels wel geleerd dat wil je wat van deze kant van Amerika willen leren je de afro Amerikaan niet kan laten staan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
