Doggie Bag
Door: John
Blijf op de hoogte en volg John
29 April 2017 | Verenigde Staten, King of Prussia
Lief Dagboek 29-4
Een van de reden voor deze reis naar de USA was natuurlijk om te kijken waar Mica woont. Bijkomend konden we dan naast alle andere complexiteiten van plannen ook natuurlijk de tweede verjaardag van Emily mee vieren. Vandaag was het dus zover. Na een nachtje met thunderstorms worden we rond 10 uur door Mica en Christopher opgehaald. Ons dametje manoeuvreert ons sportief door het Amerikaanse verkeer met haar Fordje. Drie kwartier later komen we aan, opa verwelkomt ons en langzamer hand lopen alle hapjes drankjes en visite binnen. We heffen het glas zingen happy birthday en snijden de taart, Emily is nu official 2. Na het feest gebeuren moet de aanstaande moeder van de twins rusten net als dochter lief. Tijd voor ons om ons door Mica rond te laten lijden bij Micheals, een craft winkel. Gelukkig moeten we met het vliegtuig terug en begrijpt Aggie dat ook. We komen redelijk weg. Nu weer als een speer naar huis we moeten uit eten. Via “thuis” en een klein uurtje rijden komen we bij Maggiano’s, een hele grote rumoerige Italiaans restaurant. Mocht ik bang zijn voor al teveel persoonlijk contact hoef ik daar hier niet bang voor te zijn. We zitten met zijn 11en aan tafel waar we van alles laten komen en meer en nog meer. Allemaal even lekker en vrolijk geserveerd. Min puntje het Amerikaanse chloor water maar als vervanger daarvoor is er heerlijke rode wijn uit Oregon. Ik kom mijn avond wel door. Nu onze tafel nog vol staat terwijl iedereen vol is komt voor ons weer een nieuw verschijnsel. The Doggie Bag. Alsof het van te voren afgesproken is worden er drie tassen vol geladen met allerlei lekkers, dus ook een tas voor in de rv. Met het schaamrood nog op de kaken nemen we afscheid van ons tafel genoten, we proberen elkaar morgen nog een keer te zien. Mica brengt ons weer als een volleerd Uber chauffeur naar de campground waar weer een pijnlijk moment volgt, afscheid. Het is niet zeker dat we elkaar morgen nog zien dus moet het maar nu. Ga niet emo lopen doen maar liefde kan pijn doen zeg maar. Mica verlaat de campsite en wij gaan naar binnen. Onder het genot van een drankje en met het wekkertje op 40 minuten bij de hand wachten we op een berichtje dat Saartje weer veilig thuis is. Ze appt met 39 minuten, we kunnen gaan slapen.
Een van de reden voor deze reis naar de USA was natuurlijk om te kijken waar Mica woont. Bijkomend konden we dan naast alle andere complexiteiten van plannen ook natuurlijk de tweede verjaardag van Emily mee vieren. Vandaag was het dus zover. Na een nachtje met thunderstorms worden we rond 10 uur door Mica en Christopher opgehaald. Ons dametje manoeuvreert ons sportief door het Amerikaanse verkeer met haar Fordje. Drie kwartier later komen we aan, opa verwelkomt ons en langzamer hand lopen alle hapjes drankjes en visite binnen. We heffen het glas zingen happy birthday en snijden de taart, Emily is nu official 2. Na het feest gebeuren moet de aanstaande moeder van de twins rusten net als dochter lief. Tijd voor ons om ons door Mica rond te laten lijden bij Micheals, een craft winkel. Gelukkig moeten we met het vliegtuig terug en begrijpt Aggie dat ook. We komen redelijk weg. Nu weer als een speer naar huis we moeten uit eten. Via “thuis” en een klein uurtje rijden komen we bij Maggiano’s, een hele grote rumoerige Italiaans restaurant. Mocht ik bang zijn voor al teveel persoonlijk contact hoef ik daar hier niet bang voor te zijn. We zitten met zijn 11en aan tafel waar we van alles laten komen en meer en nog meer. Allemaal even lekker en vrolijk geserveerd. Min puntje het Amerikaanse chloor water maar als vervanger daarvoor is er heerlijke rode wijn uit Oregon. Ik kom mijn avond wel door. Nu onze tafel nog vol staat terwijl iedereen vol is komt voor ons weer een nieuw verschijnsel. The Doggie Bag. Alsof het van te voren afgesproken is worden er drie tassen vol geladen met allerlei lekkers, dus ook een tas voor in de rv. Met het schaamrood nog op de kaken nemen we afscheid van ons tafel genoten, we proberen elkaar morgen nog een keer te zien. Mica brengt ons weer als een volleerd Uber chauffeur naar de campground waar weer een pijnlijk moment volgt, afscheid. Het is niet zeker dat we elkaar morgen nog zien dus moet het maar nu. Ga niet emo lopen doen maar liefde kan pijn doen zeg maar. Mica verlaat de campsite en wij gaan naar binnen. Onder het genot van een drankje en met het wekkertje op 40 minuten bij de hand wachten we op een berichtje dat Saartje weer veilig thuis is. Ze appt met 39 minuten, we kunnen gaan slapen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
