Van Page naar Bryce

Lief Dagboek
Het is alweer maandag 14 augustus, een week onderweg en wat voor een week.Het is al besloten dat dit niet ons laatste reis was naar amerika, nu nog even een sponsor vinden.Dus je kunt je nu aanmelden en volgend jaar loop ik met jouw naam op mijn rug, borst of op mijn broek door salt lake city. En wie wil dat nou niet? Vanmorgen staat het zonnetje alweer hoog aan de hemel als ik om 7 uur buiten het brood ga snijden. Ik maak een bbetje haast want de navajo indiaanen wachten op ons komst en om de scalp op de goede plek te houden kun je natuurlijk maar beter optijd komen. Broodjes gesmeerd kindjes gevoed tanks leeg Oja ik had geschreven dat we gister alle 4 in de rv hadden gedoucht, natuurlijk niets mis met douchen in een luciferdoos maar goed. Gaat aggie der tandjes poetsen loopt het water niet meer weg. Kortom grey water tank vol, dus kan ik gelukkig sávonds in het donker de afvoer pijp aansluiten om lossen. Erg romantisch zo’n gevecht met een riolering buis. Maargoed we zitten om 8:15 om Sharp om 8:46 te arriveren te laat dus. Aggie snel naar de kassa van de upper canyon betalen en we worden in gedeeld bij Henry, typische naam voor een navajo indiaan. We mogen nu plaatsnemen achterop een jeep, wij met ons ouwe lichaam ingestapt start de jeep niet. Nieuwe jeep en weer door. We racen een kwartier door de dessert en komen aan bij de upper canyon. Laat ik dit beschrijven al s een soort afwateringskanaal van de berg die 5 mile verderop ligt. Als het daar begint te regenen staat het water in deze canyon na 2 uur later manshoog of hoger. Mischien merken jullie al dat mijn nederlands achteruit loopt, dit komt omdat je de hele dag in je hooft loopt te vertalen. Door de wervelingen van het water en de inval van het licht op de rode steen soort zou je hier erg mooie foto’s moeten kunnen maken. Helaas kom ik niet verder dan de onze en doe het daar dan ook maar mee.Na 3 kwartier staan we aan de andere kant van het afvoer kanaal te kijken naar de berg die hier zoveel water naartoe stuurt en weer een kwartier later zitten we weer in de jeep. Henry rijdt terug nog harder omdat hij zich erg af heeft laten leiden door een van de meiden uit de groep en ze heten niet aggie of mica. Terug bij het begin nog maar een foto en de gebruikelijke tip en op naar de rv. Uit daisy’s dagboek hebben we kunnen lezen dat de lower ook erg speciaal moet zijn en de trotter zegt zelfs dat ie veel leuker is dus besluiten we deze ook maar te doen. De weg hierna toe zo’n zeven honderd meter twijfel ik regelmatig of ik niet om ga vallen en of we niet vast komen te zitten. Maar mede door de goede stuurmans kunst en de ervaring van u dagboekschtijver ronden we alles weer goed af. Weer kaartjes kopen, gelukkig staat er een duitse daisy voor me waardoor ik hoor dat ik de navajotax niet nogmaals hoef te betalen. Scheelt toch weer 24 dollar. Een half uur later start de tour dus nog even terug naar de rv, de generator en de airco aan. Een broodje en dan gaan we alweer. We gaan nu met Cody iets meer een indiaanse naam maar wat meer afro Amerikaanse look. Goed we moeten dus gelijk een spelonk inklimmen we gaan allemaal super maar moet aggie nu alweer uitroepen als held van de dag. Ze gaat geheel zonder enige vorm van claustofobie de smalle afvoergoot in. We gaan trappetjes af en af door smalle gangentjes en mooie uitzichten. We zien vogels en indianen in de wanden. Veel mooier en ondanks dat daisy deze canyon voor haar oude oom en tante afraden ook nog eens erg leuk. Na deze excursie mag de reislijder idd met lange ij de rv weer veilig op de begaanbare weg zien te krijgen en op naar Bryce. We rijden dit stuk in enen. Vanuit de cabine hoor ik zaagende geluiden maar rust u maar uit ik rijdt wel. Erg veel wegwerkzaamheden. Best wel bijzonder allemaal. In the middle of now where staat er opeens iemand met een stop bord, hier moet je wachten natuurlijk. Na een kwartiertje wachten komen de tegenliggers met daarvoor een volgwagen. Als de tegenliggers weg zijn dien je de volgwagen te volgen. De volgwagen rijdt lekker door en wij wegen een kleine 7 ton dus ik moet aanpakken. Maarwel, om maar eens met bart te spreken, we bereiken ruby’s campground in goede orde. Een kleine plek voor de rv maar het is niet altijd feest. Dan een rondje langs de ruby’s comercial. Nu zouden we gaan bbqen maar de kooltjes doen het niet, me haar zit niet goed en nog meer van dit. Een klein kwartier later eten we lekker uit de magnetron. Kampvuurtje erbij en lekker ergeren aan het internet dat hier nog uitgevonden lijkt te moeten worden. Daarna met z’n allen nog wel even individueel gedouchd en naar bed. S’nachts wordt het erg koud in de rv. Alweer spijt dat de dekbedden in het vrachtluik liggen. Vandaag gaan we dit beter voorbereiden.