Op naar Zion

Lief Dagboek
Vanmorgen staat bryce op de planning. Eerst een ieder uit bed helpen en daarna de rv reisklaar maken. We hebben wat problemen met de water pomp maar na een keer auto aan en uit doet alles het weer. We verlaten onze plaats om gas , of propaan zoals ze hier zeggen, te gaan tanken. Ik meld me bij de camp leiding en zij sturen iemand. Rv leeg vraagt de man waarna ik hem antwoordt ja maar zal ik even een veiligheidsbril opzetten voor het geval de rv ontploft? Wij lachen om deze Amerikaanse onbenulligheid en tanken 2,9 gallon gas hetgeen 10,23 dollar kost. We zijn een week onderweg dus opzich geen geld. Vervolgens gooien we de grey and blackwater tank leeg. Hierna parkeren we de rv en gaan met de shuttlebus richting het park. We worden niet gecontroleerd op de annual pas, hetgeen ons leert om met de shuttlebus het park in te rijden schekt je snel 25 dollar. Gellukkig hebben wij er een dus hebben we geen pijn in ons buik.In het parc laten wij ons naar de laatste halte brengen en lopen terug naar de 1 na laatste halte.Hier stappen aggie en mica op de bus naar the lodge waar het ooit allemaal begon. Een groep mensen vond bryce zo mooi dat ze het aan iedereen wilde laten zien. Maar als je iets wil laten zien moet je wel mensen kunnen ontvangen. Dus er werden lodges gebouwd net als in de andere grote parken zoals grand Canyon .Jim en de reisleider doen de een beetje afgezaagd qua naam, Navajo loop. Een loopje van 5 km. 2,5 stijl omlaag en 2,5 km stijl omhoog. Geen punt m’n longen liggen buiten even als mijn complete vochtreserve.Verder mooie foto’s gemaakt die ik zal proberen up te loaden. Inmiddels is het 14:00 uur en zion roept dus met de bus weer naar beneden en in de bus. Ik had oorspronkelijk weer een schiterende route uitgestippeld maar deze rijden we niet i.v.m .ons continue terug komende tijd gebrek . Dus maar een rechtstreeksje. Als we straks in zion aankomen moeten we namelijk door een 1.1 mijl lange tunnel worden geëscorteerd omdat we te hoog zijn, tenminste voor deze tunnel. Onderweg willen we nog wat eten, maar wij snappen het bij de subway nog niet zo goed. Wil iemand ons misschien eens uitleggen als we in holland zijn. Dus het worden weer koekjes en chips.Die chips is overigens de enige pieper die ons mond hier schijnt te bereiken die andere beginnenen te stekken in onze kastjes en daar worden zowel rob als de reislijder niet blij van. We vullen nog even de cola, Fanta, bier en koekjes aan. Daarna maar weer eens de tank, wat een ellende. Nu kunnen we omhoog richting zion. Een mooie route met op het eind een zeer vriendelijke rangster. Het eerste is altijd: Hello how are you, ik moet dan altijd een beetje blozen maar als ik dan zeg fine how are you keert de blos.Ze verteld van de tunnel en ik mag 15 dollar af tellen voor het een richtingsverkeer maken van de tunnel. Eenmaal bij de 2de tunnel aangekomen, de eerste was niet het probleem, staat er weer een rangster ons op te wachten. De tunnel gaat op een richtingsverkeer en ik moet netjes 25 mph in het midden van de tunnel blijven rijden. Telkens weer denk ik de airco te horen die tegen het dak van deze, door mensen handmatige met dienamiet en jekker hammers vervaardigde, tunnel te horen afbreken. Gelukkig komen we zonder schade de tunnel uit. Nu nog een kwartiertje en gelukkig voor aggie staat er bij de camping ons een aardige ranger ons op te wachten. Na het uitwissellen van de 06en, en het melden dat we niet mogen bbqen, mogen we naar plaats 28. We kijken uit op de watcman, een berg, waarna deze camping is vernoemt. Nu de nuts, ik praat al niet meer over de backinn of wel een campingplaats waarbij je achteruit in moet parkeren, hierna ontdekken we dat onze waterpomp het niet meer doet. Een aardige ramp op een camping zonder douche. Na veel klungelen en klooien ga ik toch maar roadbear de verhuurder bellen. Ik krijg iemand van de noordkust aan de lijn en die kan me verder niet helpen dan dat de pomp onder bed zit en we waarschijnlijk een kabel breukje hebben. En dat de plank van het bed vastgeschroefd zit. En zoals mijn oude vader al zei: als ik het gereedschap maar had gehad kon ik alles ben ik naar de supermarket gegaan voor een screwdriver. Eerst een borrel ohh nee een schroevendraaier. Eenmaal thuis de beddenplank losgeschroefd en aan de waterpomp gereanimeerd. Hoera het werkt, wat ben ik toch handig. Nu kunnen we lekker eten of magnetronnen zo je wilt. Koffie en naar bed op naar een nieuw avontuur.