Op naar convict lake

Hallo lief dagboek van papa,

Wat een dag moest worden van relaxed een paar uurtjes rijden naar de volgende camping, met een paar foto tussen stops. Begon goed. Eerst ontbeten en toen geprobeerd om bij een wifi cafe de verhalen van de afgelopen dagen er op te zetten en natuurlijk even het thuis front vertellen over de belevenissen tot nu toe. Wat mis je in deze tijd toch snel je internet... Na dat we besloten hadden dat t niet het snelste internet was en de foto's bij de verhalen niet wilde uploaden, terug gelopen naar de camper en vertrokken naar onze "eerste stop". Dit was de Tuolumne Grove Trail. Waar we weer mooie sequoia bomen hebben mogen bewonderen. We zijn zelfs onder een oude boom doorgelopen. Na mooie foto's gingen we dan toch maar verder want we wilde graag zwemmen en eigenlijk ook nog wel even foto's maken bij een grote rots, waar we 5 jaar terug ook foto's gemaakt hebben. En als je, je nu afvraagt over welke rots heeft Mica het nu, dan moet je even die foto bedenken van mij in de achtertuin... Toch liep dit even anders, we waren nog geen half uur onderweg, toen we "wat ik vond" aangereden werden door een andere camper. Jim, mama en Ik waren net een beetje aan het wegdoezelen, toen de bestuurders spiegel werd aangereden en het losse spiegeltje eruit vloog die uiteindelijk het schuifraam boven mama's hoofd kapot sloeg. Snel gestopt om de situatie te bekijken, mama mag heel erg dankbaar zijn dat het raam dat nu tevens is vervangen door ducktape en een vuilniszak een hor/muggennet had. (In de camper hebben wij schuif ramen om frisse lucht binnen te krijgen als we stil staan, dus als je zo'n raampje naar rechts schuift kun je niet naar buiten vallen maar zit er een hor.) Maar even terug naar de schade, spiegeltje van de bestuurders spiegel eruit, de bestuurders raam zit onder de krassen en dan het hele schuifraam eruit. Dus wij aan de kant van de weg waar je niet mag stoppen met zo'n groot bakbeest aan het bedenken wat we nu zouden moeten doen, papa kon links niks zien om verder te rijden. (Want we hebben ook geen achteruit kijk spiegel en alleen een rechter spiegel is niet echt handig.) Eerst maar is kijken of we Road Bear konden bereiken, nee geen signaal op de telefoons. Dan toch maar even bestuurders vragen of ze toevallig een andere camper hadden zien stil staan. Maar dat ook zonder resultaat, want die hadden niks gezien. Toen toch maar besloten om verder te gaan, want hoe dan ook moest Road Bear hier van op de hoogte zijn en wij wilde weten "hoe nu verder?". Toen we langs alle dingen hadden gereden die we graag hadden willen zien, kwamen we aan bij een Visitor Center. Hier hadden we weer bereik, want tussen de bergen rijden is heel mooi, maar bellen is gewoon geen optie. Papa had eerst de Road Bear gebeld waar we de camper hadden opgehaald, die vertelde dat we het noodnummer moesten bellen. Papa het noodnummer bellen en alles uitgelegd wat er gebeurt was. Hun vertelde ons dat ze op deze desbetreffende plek ons moeilijk konden bereiken om ons te helpen. Die gaven de tip het raam af te plakken en een spiegel te zoeken. In Las Vegas waar we morgen heen gaan, is ook een Road Bear waar ze ons graag, snel verder willen gaan helpen. Zodat we snel verder konden gaan genieten van onze vakantie. Hierna bedacht papa dat we ook nog aangifte moesten doen, in verband met het verzekerings werk. En we hadden ducktape nodig, dus gingen papa en Jim naar het Visitor Center om dat even te vragen. Dat ging allemaal goed ducktape mee en een Ranger onderweg. Gelukkig hadden we zelf nog een spiegel(of naja Jim zijn lenzen spiegel) die er perfect paste. Ook hadden we nog 1 vuilniszak en hebben we alles netjes dicht en erop geplakt. De Ranger kwam en heeft een aangifte formulier gepakt en deels ingevuld, wij moesten ons verhaal opschrijven wat er gebeurt was. Toen wij bezig waren zei de Ranger dat hij even 5/10 minuutjes weg moest. En toen wij na 2 min klaar waren hebben we nog een half uur moeten wachten tot hij terug kwam. Wij hadden dus genoeg tijd om alles te beplakken en de ducktape terug te brengen. Toen hij het aangifte formulier had gehaald, gingen wij verder naar INYO National Forest. Na 2 uur rijden kwamen we aan bij Confit lake campground. Een super mooie camping in de middle of nowhere tussen allemaal bergen in! Perfecte foto camping voor mij. Inparkeren voor papa daar in tegen wat lastiger het vak is schuin omhoog met een hobbel erin. Tijdens het inparkeren kon ik bijna staand onder de onderkant van de camper lopen. Naja gelukkig stond ie al snel en konden we genieten van de mooie uitzichten, met alsnog een beetje schrik van de afgelopen uren. Mama had heerlijk gekookt en de mannen waren bezig met een vuurtje. Daarna nog even de hele mooie sterren hemel bekeken en het bedje opgezocht. Op naar morgen die hopelijk iets relaxer verloopt....

Xx Mica